Laatst vroeg een huisarts me of oplossingsgericht werken niet alleen iets voor hoger opgeleide mensen is. Vanwege de taligheid ervan. Een interessante vraag. Ik moest meteen aan Ronald (24) denken, die bijna van de ene dag op de andere ontslagen was, omdat zijn baas geen werk meer voor hem had. Dat hij zonder pardon aan de kant was gezet maakte, dat hij nooit meer iemand boven zich wilde hebben. Dus had hij besloten een eigen bedrijf te beginnen. En hoe doe je dat, als je geen ster in taal bent? Integendeel, de diagnose dyslexie hebt gekregen en je diploma's hebt gehaald door voor en nadoen en niet door met je neus in de boeken te zitten? Hoe word je dan wijs uit het oerwoud van regels en verplichtingen waaraan je als zzp-er moet voldoen?
Wat Ronald heel goed hielp was het maken van een mindmap. Hij zag de onderdelen van zijn bedrijf in beelden voor zich en wist ook precies welke kleur ze hadden. Hoe koeler, hoe moeilijker, vooral de onderdelen die de oploscoach aandroeg...
Op die manier kreeg hij grip op de materie en begon hij zich letterlijk voor te stellen hoe zijn bedrijf eruit ging zien. En bij elke poot ervan bedacht hij of hij het zelf zou kunnen of dat hij er hulp voor ging zoeken.
Hij kon goed met mensen overweg, dus klanten krijgen leek hem geen probleem. Geel!
Hij had altijd te horen gekregen dat hij goed en zorgvuldig werk afleverde, dus dat zou, als hij eenmaal aan de slag was, wel voor mond-op-mondreclame zorgen. Oranje!
Hij kon aardig tekenen en het resultaat daarvan zat die avond al in mijn mailbox, in de vorm van een visitekaartje met een heel inventief logo. Knalrood!
En de 'moeilijke' opdrachten? Die zette hij uit in zijn directe omgeving. Zijn oom ging met hem naar de Kamer van Koophandel en vroeg samen met hem een VAR aan. Zijn vader had een goede boekhouder en zorgde ervoor dat hij daar ook terecht kon. Zijn moeder deed voorlopig zijn administratie.
Toen ik hem een paar weken na onze laatste sessie vroeg hoe het liep, was hij apetrots. Hij werkte zich een slag in de rondte, deed veel met zijn vader samen, die hem als opvolger voorstelde aan zijn vaste klanten. En af en toe kreeg hij inderdaad op eigen kracht een nieuwe klant, omdat iemand hem had aanbevolen.
Wat je doet bij oplossingsgericht werken is goed observeren en de taal van de cliënt bezigen. In het geval van Ronald zelfs vrij letterlijk. 'Nooit meer een baas?' 'Nee, écht niet!!!'
Taal is voor Ronald helemaal níet zijn ding, dus zoek je naar wat hem wel helpt. In zijn geval het maken van een plaatje. En omdat hij zijn eigen strategieën heeft ontwikkeld om met zijn dyslexie om te gaan, is het vrij eenvoudig om die bij een probleem op te vragen.
Welke oplossing ziet hij voor zich? 🔎💡🔆ðŸ”